Wieczorna rozmowa dwóch młodych ludzi wiosną 1844 roku rozpoczęła nową erę rasy ludzkiej. W mieście Sziraz perski kupiec ogłosił pewnemu podróżnikowi, iż On sam jest Głosicielem Świętego Objawienia, którego celem jest przemiana duchowego życia społeczeństwa. Kupiec ten nazywał się Siyyid ‘Alí-Muhammad, ale w historii znany jest jako Báb (w języku arabskim słowo to oznacza „Brama”).

Połowa XIX wieku była jednym z najbardziej niespokojnych okresów w historii świata. Zbliżały się wielkie rewolucje. W Europie i w Ameryce Północnej przestarzałe społeczne struktury i relacje zostały postawione przed nagłymi i niezapowiedzianymi przemianami na polu rolnictwa, przemysłu i ekonomii. W tym samym czasie, na całym świecie, wyznawcy różnych religii dostrzegli, że ludzkość znajduje się w punkcie rozpoczynającym nowy etap swego rozwoju i wielu z nich szykowało się na bliskie nadejście Obiecanego, modląc się żarliwie, by móc Go rozpoznać.

Zadanie wypełnione

Młody uczony o imieniu Mulla Husayn był jedną z tych osób , które poświęcają życie na znalezienie odpowiedzi. Sziraz przyciągał go jak magnes. Sziraz – miasto słynące z pachnących róż oraz śpiewu słowików. Wieczorem 22 maja 1844 roku powitany on został przez płomiennego młodzieńca w zielonym turbanie. Ten nieznajomy przywitał się z Mullą Husaynem, jak gdyby znali się od lat.

„Młody mężczyzna, który przywitał mnie przed bramą Szirazu wypełnił moje serce ekspresją czułości i łagodnej dobroci” wspominał później Mulla Husayn. „Ciepłymi słowami zwrócił się do mnie, zapraszając, bym Go odwiedził i odświeżył się po trudach mojej podróży.”

Obydwaj mężczyźni spędzili całą noc pogrążeni w rozmowie. Mulla Husayn był zaskoczony, że wszystkie cechy, których oczekiwał u Obiecanego objawiły się w osobie tego młodego człowieka. Przed wyjściem, następnego dnia rano, Gospodarz zwrócił się do niego następującymi słowami: „O ty, który jesteś pierwszym, który we Mnie uwierzył! Zaprawdę, powiadam, Ja jestem Báb, Brama Boga… Osiemnaście dusz musi, z początku, spontanicznie i z własnej woli, zaakceptować Mnie i rozpoznać prawdę Mego Objawienia.”

W ciągu kilku tygodni od deklaracji Bába siedemnaście kolejnych dusz, dzięki swemu spontanicznemu wysiłkowi, rozpoznało Jego pozycję , porzuciło wygodę i bezpieczeństwo swego dotychczasowego życia i – uniezależnionych od wszelkich przywiązań – wyruszyło na misję szerzenia Jego nauk. Tych osiemnastu wyznawców Bába stało się znanych jako „Litery Żyjącego.”

Jedna z nich, poetka Tahirih, miała odegrać zasadniczą rolę w zerwaniu z przeszłością, wzywając do pełnego równouprawnienia kobiet i mężczyzn. Ostatni członek grupy, młody człowiek, któremu nadano imię Quddus – oznaczające „Najświętszy” – wykazał poziom oddania i odwagi, które uczyniły go najbardziej czczonym z Liter Żyjącego.

Tamtej nocy, serce Mulli Husayna przepełnione było słowami wypływającymi od Bába. Báb ukazywał wewnętrzną mądrość, która nawet w okresie, gdy był dzieckiem napawała Jego rodzinę zdumieniem. „On nie powinien być traktowany jak zwykłe dziecko” mówił do nich Jego nauczyciel, „On, zaprawdę, nie potrzebuje nauczycieli takich jak ja”.

Misja Bába

Urodzony w Szirazie, mieście w południowym Iranie, 20 października 1819 roku, Báb był symboliczną bramą pomiędzy dawnymi wiekami proroctw, a nowym wiekiem spełnienia dla ludzkości. Jego głównym celem było wybudzenie ludzi na fakt, że rozpoczął się nowy okres w dziejach człowieka, okres, który doświadczy unifikacji całej rasy ludzkiej i wyłonienia się światowej cywilizacji duchowego i materialnego dobrobytu. Ten wielki dzień miał być ustanowiony za pomocą wpływu duchowego Nauczyciela, do którego Báb odnosił się jako do „Tego, którego Bóg objawi.” Jego własna misja była według Bába zapowiedzią nadejścia tego obiecanego Objawienia Boga. Báb wyjaśnił, że nowe Objawienie zaprowadzi wiek pokoju i sprawiedliwości, które były nadzieją każdego oczekującego serca i obietnicą każdej religii. Báb poinstruował swych wyznawców, by rozprzestrzeniali to przesłanie w całym kraju oraz by przygotowali ludzi na ten od dawna oczekiwany dzień.

Przesłanie Bába spowodowało wzrost nadziei i poruszenia wśród ludzi każdej pozycji społecznej. Mimo, iż wielu wybitnych muzułmańskich duchownych przyjęło Bába, wielu innych czuło niepewność i zagrożenie z powodu Jego wzrastającego wpływu oraz obawę, że ich uprzywilejowane pozycje będą zagrożone przez upodmiotowienie wiernych. Ogłosili oni nauki Bába jako heretyczne i wyruszyli, by go zniszczyć, podobnie jak Jego wyznawców. Spory rozgorzały w meczetach i szkołach, na ulicach i bazarach w całym kraju.

W rezultacie Báb był wygnany z miasta do miasta, z więzienia do więzienia. Jednak żaden plan opracowany przez Jego wrogów nie mógł powstrzymać rozprzestrzeniania się Jego wpływów. W każdym miejscu, do którego był zsyłany, Jego łaskawość i magnetyczne przyciąganie Jego osobowości zdobywało podziw miejscowych włodarzy i urzędników. Nieczuli naczelnicy więzień, a także żołnierze, którzy Go pilnowali, stawali się Jego wyznawcami. Za każdym razem, gdy rządzący wierzyli, że tłumią płomień Jego oddziaływania, tak naprawdę dolewali paliwa do Jego życiodajnego światła. Z czasem, popularność Bába wzrosła do takiego rozmiaru, że niektórzy wybitni duchowni zaapelowali do rządu, by skazano Go na śmierć. Babici oddzieleni od swego przywódcy odważnie bronili się przed pełną siłą państwa, która została zebrana, by ich zniszczyć. Tysiące Jego wyznawców – mężczyzn, kobiet i dzieci – poniosło okrutną i brutalną śmierć.

Egzekucja Bába

W 1850 roku Mirza Taqi Khan (Wielki Wezyr Szacha Nasirid-Dina) nakazał egzekucję Bába. Gdy strażnicy pojawili się, by Go zabrać w dniu egzekucji 9 lipca, Báb powiedział im, iż żadna „ziemska moc” nie może Go uciszyć, dopóki nie dokończy wszystkiego, co zamierza powiedzieć. Tysięczny tłum zapełnił dachy budynków otaczających plac koszar w Tabrizie, gdzie miała nastąpić egzekucja przez rozstrzelanie. W intensywnym popołudniowym słońcu został On, wraz z młodym wyznawcą, zawieszony przy pomocy lin przy ścianie koszarowego baraku. Regiment składający się z 750 żołnierzy otworzył ogień w trzech następujących po sobie salwach. Gdy dym i pył prochu strzelniczego opadł, okazało się, że Báb zniknął. Jego towarzysz stał żywy i niedraśnięty przy ścianie, do której byli wcześniej przymocowani. Liny, którymi byli przywiązani były rozerwane na strzępy. Bába odnaleziono w Jego celi kontynuującego rozmowę ze swoim sekretarzem, którą Mu wcześniej przerwano.

„Teraz możecie wykonać to, co zamierzaliście” powiedział Báb swym oprawcom. Ponownie przyprowadzono Go na egzekucję. Gdy pierwszy regiment odmówił ponownego udziału, zgromadzono inny i rozkazano strzelać. Tym razem ciała Bába i Jego młodego wyznawcy zostały rozszarpane. Trąba powietrzna wypełniła miasto kurzem, oddzielając je od światła słonecznego, aż do zmierzchu.

W 1909 roku, po ponad półwiecznym ukrywaniu, szczątki Bába ostatecznie spoczęły na Górze Karmel w Ziemi Świętej. Dziś złożone w znamienitej, pokrytej złotą kopułą Świątyni, otoczone spektakularnymi ogrodami tarasów oraz fontannami, ciało Bába spoczywa w oczywistej chwale i jest symbolem triumfu Sprawy, którą On zapowiedział, mimo najcięższego prześladowania. Na całym świecie miliony widzą w Bábie duchowo natchnionego herolda Wiary Bahá’i i zwracają się z pełną czcią do Jego Pism, by odkrywać „najokazalsze Boskie Światło”.