Wieczór 22 maja 1844 roku okazał się niezwykłą chwilą w historii świata. W irańskim mieście Sziraz Báb objawił światu początek nowego religijnego cyklu.

O północy tej samej nocy narodziło się w Teheranie niemowlę.

Na cześć swego ojca Bahá’u’lláh nadał swemu nowonarodzonemu synowi imię ‘Abbás. Lecz z czasem ‘Abbás sam wybrał, by nazywano Go ‘Abdu’l-Bahá, co oznacza „Sługa Bahá”, a w ciągu swego życia będącego służbą ludzkości, stał się znany jako żywy wzór i przykład nauk Bahá’u’lláha.

Dzieciństwo

‘Abdu’l-Bahá cieszył się uprzywilejowanym dzieciństwem dopóki nie wzmogła się fala prześladowań skierowana przeciwko wyznawcom Bába, spośród których Bahá’u’lláh był najbardziej prominentnym. Uwięzienie Bahá’u’lláha za bycie babitą stało się punktem zwrotnym dla Jego rodziny. Widok Bahá’u’lláha w więzieniu—Jego nieuporządkowanych włosów i brody, Jego obrzękniętej od ciężkiej stalowej obręczy szyi, Jego ciała skutego łańcuchami—pozostawiło trwałe,  przygnębiające wrażenie w umyśle Jego ośmioletniego syna.

W grudniu 1852 roku Bahá’u’lláh został zwolniony po czterech miesiącach uwięzienia. Prawie natychmiast wraz z rodziną został wygnany z Iranu. Mieli już nigdy nie wrócić do swej rodzinnej ziemi. Podczas wędrówki do Bagdadu ‘Abdu’l-Bahá cierpiał z powodu odmrożeń i rozpaczy spowodowanej rozłąką z młodszym bratem, Mihdím, który z powodu choroby nie był w stanie przebyć tej wyczerpującej podróży. Kolejne bolesne rozstanie miało miejsce, gdy wkrótce po przybyciu do Bagdadu Bahá’u’lláh usunął się w góry Kurdystanu na okres dwóch lat. Będąc w oddaleniu od swego ukochanego Ojca, ‘Abdu’l-Bahá spędzał czas czytając i medytując nad Pismami Bába.

Służba Bahá’u’lláhowi

Gdy Bahá’u’lláh powróciłdo Bagdadu, dwunastoletni chłopiec był przepełniony radością. Pomimo swego młodego wieku, ‘Abdu’l-Bahá intuicyjnie rozpoznał już pozycję swego Ojca. W kolejnych latach ‘Abdu’l-Bahá stał się przedstawicielem Bahá’u’lláha i Jego sekretarzem. Chronił swego Ojca przed zbędnym wtrącaniem się i przejawami złośliwości tych, którzy życzyli Mu cierpienia, a byli ukryci w kręgach osób spoza wyznawców Jego Ojca, dyskutując z mędrcami i uczonymi na tematy i kwestie zaprzątające ich umysły. Pewien komentarz napisany przez Niego w wieku jeszcze nastoletnim potwierdzał Jego już nabytą dogłębną mądrość i zrozumienie oraz uderzające mistrzostwo języka. W ciągu całego ich zesłania ‘Abdu’l-Bahá

wziął na siebie również ciężar przeróżnych pertraktacji z władzą cywilną. Podczas ostatecznego wygnania Bahá’u’lláha do ‘Akki ‘Abdu’l-Bahá kontynuował ochronę nad Swym Ojcem, zajął się Jego wyznawcami, opiekował się chorymi i biednymi w mieście, a także osobiście występował w kwestiach dotyczących sprawiedliwego traktowania przez bezdusznych i brutalnych strażników więziennych czy wrogich urzędników. Wielkoduszność ducha ‘Abdu’l-Bahy, Jego bezinteresowna służba oraz przywiązanie do zasad zdobywało serca tych, którzy Go poznawali, a z czasem wygrywało z najbardziej zatwardziałymi z nieprzyjaciół.

Centrum Przymierza

W swej Najświętszej Księdze Bahá’u’lláh ustanowił przymierze ze Swymi wyznawcami, aby ci, po Jego odejściu, zwrócili się ku ‘Abdu’l-Basze, którego opisał jako „Tego, Którego Bóg wyznaczył, Który wyrósł z tego Odwiecznego Korzenia.” Autorytet ‘Abdu’l-Bahy jako „Centrum Przymierza” został również ustanowiony w innych tekstach, takich jak Wola i Testament Bahá’u’lláha.

Od czasu odejścia Bahá’u’lláha, ‘Abdu’l-Bahá nadzorował rozprzestrzenianie się Wiary swego Ojca w nowych terytoriach, takich jak Ameryka Północna czy Europa. Sprawował nadzór nad stałym napływem pielgrzymów ze Wschodu i Zachodu, prowadził obszerną korespondencję z bahaitami oraz poszukującymi ze wszystkich zakątków świata oraz żył przykładnym życiem służąc mieszkańcom ‘Akki.

Zazdrosny o wpływ ‘Abdu’l-Bahy, Jego młodszy przyrodni brat—Mirza Muhammad ‘Alí—próbował podważyć i przejąć przewodnictwo ‘Abdu’l-Bahy. Wysiłki, by wzniecać kolejne podejrzenia wobec ‘Abdu’l-Bahy w umysłach i tak już nieprzyjaznych Jemu rządzących objawiły się w postaci restrykcji, które stopniowo były znoszone w przeciągu kolejnych lat. Mimo, że ataki te przynosiły Jemu i Jego lojalnym wyznawcom wielki ból, nie stały się przyczyną trwałej szkody czy to w kwestii utrzymania jedności wspólnoty czy rozwoju wiary bahá’í.

Podróż na Zachód

Z początkiem 1907 roku ‘Abdu’l-Bahá rozpoczął przenoszenie swej rodziny do Hajfy, położonej na przeciwległym brzegu zatoki od ‘Akki, gdzie u zbocza Góry Karmel wybudował dom. W roku 1908 rozruchy w osmańskiej stolicy przerodziły się w Rewolucję Młodych Turków. Sułtan uwolnił wszystkich religijnych i politycznych więźniów, dzięki czemu po dekadach uwięzienia i wygnania, ‘Abdu’l-Bahá był wolny.

Pomimo ogromnych wyzwań prace nad grobowcem Bába posuwały się do przodu, obejmując teren pomiędzy środkiem a szczytem góry, w miejscu wyznaczonym przez Samego Bahá’u’lláha. W marcu 1909 roku ‘Abdu’l-Bahá mógł złożyć szczątki Bába w zbudowanej przez siebie Świątyni. W kolejnym roku ‘Abdu’l-Bahá opuścił Hajfę udając się do Egiptu, gdzie przebywał przez rok spotykając się z dyplomatami, intelektualistami, przywódcami religijnymi i dziennikarzami. Późnym latem 1911 roku wyruszył do Europy, zatrzymując się we francuskiej miejscowości Thonon-les-Bains przed podjęciem dalszej podróży do Londynu. 10 września 1911 roku z ambony londyńskiego kościoła City Temple, ‘Abdu’l-Bahá wygłosił po raz pierwszy w Swym życiu publiczne przemówienie. Jego późniejszy miesięczny pobyt w Anglii wypełniony był nieustanną aktywnością promującą nauki Bahá’u’lláha i ich zastosowanie w wielu aktualnych sprawach i problemach, poprzez publiczne wykłady, spotkania dla prasy oraz indywidualne wywiady. Te dni w Londynie, a następnie w Paryżu wyznaczyły wzór, który ‘Abdu’l-Bahá powielał następnie podczas wszystkich swoich podróży.

 Wiosną 1912 roku ‘Abdu’l-Bahá popłynął do Stanów Zjednoczonych oraz Kanady na okres dziewięciu miesięcy. Podróżował od jednego wybrzeża do drugiego, przemawiając do różnorodnych słuchaczy, spotykając się z ludźmi każdego stanu i pochodzenia. Pod koniec roku powrócił do Wielkiej Brytanii, a na początku 1913 roku do Francji, skąd wyruszył do Niemiec, Węgier i Austrii powracając w maju do Egiptu, a stamtąd do Ziemi Świętej.

Zachodnie podróże ‘Abdu’l-Bahy przyczyniły się w dużym stopniu do rozprzestrzenienia się nauk Bahá’u’lláha i trwałego ustanowienia wspólnot bahaickich w Europie i w Ameryce Północnej. Na obu kontynentach doświadczył bardzo przychylnego przyjęcia przez wyjątkowych słuchaczy zaniepokojonych stanem nowoczesnego społeczeństwa, poświęcających swój czas takim sprawom jak pokój, prawa kobiet, równości rasowe, reformy socjalne czy rozwój moralny.

Podczas tych podróży przesłaniem ‘Abdu’l-Bahy było ogłoszenie, że długo oczekiwany czas zjednoczenia ludzkości właśnie nadszedł. Często mówił o potrzebie stworzenia społecznych warunków oraz międzynarodowych instrumentów politycznych niezbędnych do ustanowienia pokoju. Nie minęły dwa lata, a Jego ostrzeżenia przed konfliktem obejmującym cały świat stały się faktem.

Wielka wojna

Gdy wybuchła Pierwsza Wojna Światowa, komunikacja pomiędzy ‘Abdu’l-Bahą a bahaitami za granicą została niemal całkowicie przerwana. Spędził on lata wojenne troszcząc się o materialne i duchowe potrzeby ludzi zgromadzonych wokół Niego, osobiście organizując rozległe projekty rolnicze oraz walcząc z głodem wśród biedaków każdego wyznania w Hajfie i ‘Akce. Jego służba mieszkańcom Palestyny została uhonorowana nadaniem tytułu rycerskiego Imperium Brytyjskiego w kwietniu 1920 roku. Podczas tych lat wojny ‘Abdu’l-Bahá napisał jedną z najważniejszych prac czasu swego przywództwa: czternaście przesłań połączonych nazwą Tablice Boskiego Planu, zaadresowanych do bahaitów Północnej Ameryki, wymieniających duchowe cechy i postawy jak również praktyczne działania niezbędne do rozprzestrzenienia nauk bahaickich na całym świecie.

Ostatnie lata

Będąc w podeszłym wieku ‘Abdu’l-Bahá pozostawał w dobrej kondycji. Był jak kochający ojciec nie tylko dla wspólnoty bahaitów, lecz także dla całego rozwijającego się międzynarodowego ruchu. Prowadząc korespondencję kierował pracami na świecie w celu utworzenia organizacyjnego wzoru dla wspólnoty. Jego interakcje z grupami  pielgrzymów przybywającymi do Ziemi Świętej stwarzały kolejną możliwość instruowania i zachęcania wyznawców z całego świata.

‘Abdu’l-Bahá zmarł 28 listopada 1921 roku w wieku 77 lat, a w jego pogrzebie brało udział dziesięć tysięcy osób różnych religii. W spontanicznych hołdach ‘Abdu’l-Bahá był wychwalany za Swą podziwu godną osobowość jako Ten, który poprowadził ludzkość „Drogą Prawdy”, jako „filar pokoju” oraz wcielenie „chwały i wielkości.” Ziemskie szczątki ‘Abdu’l-Bahy spoczęły w jednej z komnat Świątyni Bába na Górze Karmel.