Pisma bahá’í tłumaczą, że ludzkość przeszła przez okres dzieciństwa i stoi teraz na progu kolektywnej dojrzałości. Rewolucyjne i dalekosiężne zmiany następujące w dniu dzisiejszym charakteryzują ten okres przejściowy, który można porównać do wieku młodości. Myślenie, nastawienie i nawyki z poprzednich okresów rozwoju ludzkości są teraz zastępowane nowymi wzorami myślenia i działania, które odzwierciedlają zbliżającą się dojrzałość i stopniowo się zakorzeniają. ‘Abdu’l-Bahá mówi: To, co odpowiadało na potrzeby ludzkości we wczesnej historii rasy ludzkiej nie może sprostać, ani zaspokoić wymogów tego dnia, tego okresu nowości i spełnienia. Mówi On dalej: Człowiek musi teraz być wypełniony nowymi cnotami i siłami, nowymi moralnymi standardami, nowymi zdolnościami… Dary i błogosławieństwa okresu młodości, chociaż odpowiednie i wystarczające w młodości ludzkości, nie są w stanie sprostać wymaganiom jej dojrzałości.

Najważniejszą cechą tego zbliżającego się wieku dojrzałości jest zjednoczenie rasy ludzkiej. Shoghi Effendi pisze, że podczas gdy jedność rodziny, plemienia, miasta-państwa i narodu została stopniowo budowana i w pełni ustanowiona to jedność obejmująca cały świat jest “celem, do którego dąży znękana ludzkość. W innym cytacie odnosi się do zapoczątkowania światowej cywilizacji, jakiej żadne oko ludzkie nigdy nie ujrzało ani ludzki umysł nie pojął i zadaje pytanie kto wyobrazi sobie wywyższony standard, który osiągnie taka cywilizacja w miarę swojego rozwoju? Kto zmierzy wyżyny, na które wzniesie się ludzka inteligencja, uwolniona ze swoich kajdanów? Kto dojrzy krainy, które odkryje ludzki duch, ożywiony promieniejącym światłem Bahá’u’lláha świecącym w pełni chwały?

Wyłonienie się globalnej cywilizacji prosperującej zarówno w wymiarze materialnym jak i duchowym oznacza, że duchowe i praktyczne aspekty życia mają się rozwijać razem. Poprzez wiarę i rozsądek jest możliwe odkrywanie sił i zdolności ukrytych w jednostkach i w całej ludzkości oraz pracowanie nad wykorzystaniem tego potencjału. Uznanie podstawowej zasady harmonii nauki i religii pozwala na tworzenie, stosowanie i rozprzestrzenianie duchowej i materialnej wiedzy wśród mieszkańców świata.

***

Dobrobyt ludzkości, jej pokój i bezpieczeństwo są nieosiągalne dopóki i dopóty jej jedność nie zostanie stanowczo ustanowiona. – Bahá’u’lláh