W ciągu swego okresu przywództwa trwającego 29 lat, ‘Abdu’l-Bahá spowodował, że wiara bahá’í dotarła do wszystkich części świata i przyspieszony został rozwój instytucji administracyjnych zarządzonych przez Bahá’u’lláha.

Rozwój i umocnienie wspólnoty bahaickiej

Pod przywództwem ‘Abdu’l-Bahy sieć Zgromadzeń Duchowych rozwinęła się w Iranie zarządzając sprawami wspólnoty bahaickiej, promując rozwój moralny ich członków, organizując szkoły ze szczególnym naciskiem na edukację dziewcząt, organizując opiekę nad chorymi oraz angażując się w promocję nauk bahaickich.

‘Abdu’l-Bahá kładł wielki nacisk na rozwój kobiet, które zaczęły odgrywać swoją rolę w działaniach wspólnoty. Ostatecznie osiągnęły równość z mężczyznami jeśli chodzi o członkostwo w Zgromadzeniach Duchowych, zarówno na poziomie lokalnym jak narodowym, gdzie członków wybierano spośród wszystkich wyznawców z Iranu.

‘Abdu’l-Bahá zajmował się również rozwojem wiary bahá’í na Kaukazie oraz w rosyjskiej części Centralnej Azji, gdzie w Aszhabadzie, z własnym Bahaickim Domem Skupienia, szkołami oraz publikacjami, nieskrępowana rządowymi restrykcjami, stała się modelową wspólnotą  bahaicką. Egipt, który w dużym stopniu skorzystał z podróży ‘Abdu’l-Bahy po swoim kraju, podobnie doświadczył rozwoju wspólnoty bahaickiej, która objęła ludność zarówno pochodzenia muzułmańskiego czy koptyjskiego ale także Irańczyków, Kurdów czy Ormian. W Turcji, w Osmańskim Iraku, w Tunezji, a nawet w odległych Chinach czy Japonii, bahaickie wspólnoty rozwinęły się lub zostały wzmocnione pod przywództwem ‘Abdu’l-Bahy.

Rozwój na Zachodzie

Znaczącym etapem mającym znaczenie dla przyszłości wiary bahá’í zaraz po odejściu Bahá’u’lláha było jej rozprzestrzenienie się w Ameryce Północnej. Początek ustanowiony był wysiłkiem syryjskiego bahaity o chrześcijańskich korzeniach. ‘Abdu’l-Bahá zwracał szczególną uwagę na rozrost wyznawców oraz instytucji bahaickich w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie i powierzył bahaitom z Północnej Ameryki zadanie dostarczenia nauk Bahá’u’lláha pozostałej części świata. Od 1898 roku zaczęli przyjeżdżać do ‘Akki pielgrzymi z Ameryki i Europy, aby spotkać się z ‘Abdu’l-Bahą, który zachęcił ich do podejmowania wysiłków na polu nauczania. W ostatnich latach swego przywództwa, zachęceni ponagleniami oraz odpowiadając na Jego Tablice Boskiego Planu, bahaici po raz pierwszy dotarli do Ameryki Południowej i Australii.

Ekspansja na Zachód uwolniła wiarę bahá’í z przeważająco muzułmańskiego środowiska, w którym się narodziła. ‘Abdu’l-Bahá odgrywał ważniejszą rolę w prezentowaniu nauk bahaickich chrześcijańskim słuchaczom. Duże znaczenie w tym względzie miała kolekcja Jego przemów skierowanych do pielgrzymów z Zachodu, Odpowiedzi, w której zajął się tematami religijnymi i filozoficznymi.

Podróż ‘Abdu’l-Bahy do Egiptu, Europy i Ameryki Północnej na stałe wprowadziła wiedzę i uznanie dla wiary bahá’í na Zachodzie. Nie tylko pozwolono bahaitom z tych krajów na bezpośredni kontakt z osobą ‘Abdu’l-Bahy, ale przedstawił On nauki Bahá’u’lláha szerokiej gamie słuchaczy, którzy w innym przypadku nigdy by o nich nie usłyszeli. Liczne wystąpienia publiczne ‘Abdu’l-Bahy wygłoszone na uniwersytetach, w kościołach, synagogach, meczetach czy stowarzyszeniach filantropijnych przyniosły zdobycie sporej liczby nowych miłośników i zwolenników tej religii. Przemowy ‘Abdu’l-Bahy uformowały bazę dla standardowych prezentacji na temat nauk Wiary, zwłaszcza w zakresie nauk społecznych, na wiele późniejszych dekad. ‘Abdu’l-Bahá własnoręcznie umieścił kamień węgielny pod budowę pierwszego Bahaickiego Domu Skupienia na Zachodzie, niedaleko Chicago. To wydarzenie zainaugurowało powstanie bahaickich instytucji w Północnej Ameryce.

Opozycja ze strony rodziny ‘Abdu’l-Bahy

Największym problemem, z którym musiał się mierzyć ‘Abdu’l-Bahá w następujących po odejściu Bahá’u’lláha latach, była ciągła opozycja Jego przyrodniego brata, Mirzy Muhammada ‘Ali. Poruszony niekontrolowaną zawiścią, fałszywie oskarżał on ‘Abdu’l-Bahę, że Ten przypisuje sobie pozycję równą Bahá’u’lláhowi, że uzurpuje sobie prawa pozostałego potomstwa Bahá’u’lláha, oraz że przygotowuje bunt skierowany przeciwko rządzącej władzy. Działalność Muhammada ‘Ali spowodowała ponowne uwięzienie ‘Abdu’l-Bahy w murach Akki w latach od 1901 do 1909 roku. Muhammad ‘Ali był w stanie wpływać na bahaitów żyjących w rejonie Hajfy i Akki oraz na tego, który zawiózł Wiarę do Ameryki. Wszyscy jednak poza małą liczbą wiernych bahaickiej wspólnoty na całym świecie pozostała wierna ‘Abdu’l-Basze.

Inne osiągnięcia

Inne ważne osiągnięcia z okresu przywództwa ‘Abdu’l-Bahy to: przeniesienie szczątków Bába z Iranu do ‘Akki i ich umieszczenie w Świątyni na Górze Karmel; spisanie przez ‘Abdu’l-Bahę Tablic Boskiego Planu, które stały się podbudową dla rozprzestrzenienia się wiary bahá’í; postawienie pierwszych kroków w budowie nowoczesnych instytucji administracyjnych wiary bahá’í zarówno na Wschodzie jak i Zachodzie; środki podjęte przez wspólnotę bahaicką w Aszkabadzie w rosyjskim Turkmenistanie w celu rozwinięcia wielu aspektów życia wspólnoty bahaickiej, których kulminacją było wzniesienie Domu Skupienia; rozpoczęcie konstrukcji Domu Skupienia w Ameryce Północnej, działalność słynnego nauczyciela bahaickiego Mirzy Abu’l-Fadla Gulpayganiego w nauczaniu wiary bahá’í na Uniwersytecie al-Azhar w Kairze, głównym miejscu zdobywania wiedzy w świecie islamu; oraz dalekie międzynarodowe podróże garstki bahaitów, które pomogły stworzyć podstawy światowego ruchu religijnego.

W czasie gdy ‘Abdu’l-Bahá umierał, wiara bahá’í dotarła do 35 krajów.