Wyjątkowa instytucja

Powszechny Dom Sprawiedliwości jest wyjątkiem w dziejach religii. Nigdy wcześniej   Objawiciel Boży nie nakazał w tak dokładnych słowach utworzenia instytucji wyposażonej w mandat utrzymania integralności i elastyczności swej religii, zapewnienia jedności i przewodzenia działalnością jego wyznawców oraz dobroczynnego wpływania na życie społeczeństwa.

Dzięki autorytetowi przekazanemu tej instytucji przez Bahá’u’lláha, Powszechny Dom Sprawiedliwości ustanowiony został jako głowa porządku administracyjnego, którego funkcje, autorytet i tryb funkcjonowania są ściśle określone w Pismach świętych. Prace instytucji tego porządku administracyjnego charakteryzują się etosem umiłowania służby, skupieniem nad rozwojem potencjału ludzkiego oraz postępem cywilizacji.

Uprawnienia i zadania

Członkowie Powszechnego Domu Sprawiedliwości, kwiecień 1963 r.

Wybrani członkowie Powszechnego Domu Sprawiedliwości opisani zostali w bahaickich Pismach Świętych jako „Zaufani Boga pośród Jego sług i jutrzenki zwierzchnictwa w Jego krajach”1, jako „Mężowie Sprawiedliwości”2, „Delegaci Boga”3, „Zaufani Wszech Miłosiernego”4. Powinni być „pasterzami Jego owiec”5, chroniącymi i zabezpieczającymi jedność i pomyślność wyznawców Bahá’u’lláha, a także „okazywać bojaźń Bożą” i „stać się jutrzenką wiedzy i zrozumienia”6, „muszą być wytrwali w wierze w Boga i dobrze życzyć całej ludzkości”7.

 

Powszechny Dom Sprawiedliwości zajmuje się sprawami wyznawców. Powinien zastosować nauki bahaickie do „szkolenia ludów, budowania narodów, ochrony człowieka i zabezpieczenia jego honoru”8. Powinien mieć przede wszystkim na względzie dobro ludzi niezależnie od czasów i warunków oraz zapewniać bezpieczeństwo i ochronę mężczyzn, kobiet i dzieci.

Promocja pokoju na świecie należy również do zadań Powszechnego Domu Sprawiedliwości, „aby ludzie świata mogli zostać uwolnieni od brzemienia wygórowanych wydatków”9. Jej członkom przystoi ponadto „aby starali się jak najlepiej potrafią, by chronić”10 pozycję religii, „promować jej interesy” oraz „wywyższać jej stanowisko w oczach świata”11.

Ponieważ „zmiana jest niezbędną cechą oraz podstawowym atrybutem tego świata, czasu i przestrzeni”12, Bahá’u’lláh wyposażył członków Powszechnego Domu Sprawiedliwości w decyzyjność w sprawach, których szczegółowo nie opisał w swych własnych pismach oraz nakazał im, by „wprowadzali w życie to, co wydaje im się słuszne”13.

„Ponieważ każdego dnia pojawia się nowy problem, a każdy problem ma właściwe rozwiązanie”14, pisał Bahá’u’lláh, „takie sprawy powinny być kierowane do Ministrów Domu Sprawiedliwości, aby mogli oni postąpić zgodnie z potrzebami i wymogami czasu”15.

Święte Teksty Bahá’í dają gwarancję, że Powszechny Dom Sprawiedliwości będzie podejmował decyzje i stanowił prawa poprzez „inspiracje i upewnienie Ducha Świętego”16. Dla bahaitów, „przestrzeganie jego decyzji jest obligatoryjnym i podstawowym obowiązkiem”17.

Geneza

Instytucja Powszechnego Domu Sprawiedliwości zarządzona została przez Bahá’u’lláha w Jego Najświętszej Księdze, Kitáb-i-Aqdas. Jego zadania zostały później rozwinięte w różnych innych jego pismach. ‘Abdu’l-Bahá potwierdził autorytet Powszechnego Domu Sprawiedliwości w swej Woli i Testamencie oraz przedstawił pewne szczegóły dotyczące jego ustanowienia i funkcjonowania. 

Na początku XX wieku w okresie, gdy jego życie było w niebezpieczeństwie, ‘Abdu’l-Bahá przedsięwziął kroki przygotowujące wybory Powszechnego Domu Sprawiedliwości, na wypadek gdyby coś mu się stało. Te przygotowania okazały się zbędne.

Po śmierci ‘Abdu’l-Bahy, Shoghi Effendi – Strażnik wiary bahá’í – kładł ogromny nacisk na kwestię utworzenia Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Poświęcił ponad trzy dekady, aby przygotować światową wspólnotę bahá’í na te wybory, wyczekując tej wyjątkowej chwili i wspominając ją we wspaniałych słowach. Niezbędnym było jednak po pierwsze, utworzenie i wzmocnienie globalnej sieci Lokalnych i Narodowych Zgromadzeń Bahá’í, aby zapewnić silne podstawy na takie wydarzenie. Każde nowe Narodowe Zgromadzenie Duchowe stawało się kolejną kolumną „utrzymującą ciężar i poszerzającą fundament Powszechnego Domu Sprawiedliwości”18.

 

W 1951 roku, Shoghi Effendi wyznaczył członków Międzynarodowej Rady Bahá’í, zalążka Powszechnego Domu Sprawiedliwości. W 1961 roku ta wybrana Rada została przekształcona w instytucję wybieraną przez wszystkie Narodowe i Regionalne Zgromadzenia utworzone w tym czasie na całym świecie. Po nagłym odejściu Shoghiego Effendiego w 1957 roku, jego praca była wiernie kontynuowana przez wyróżniających się bahaitów wyznaczonych wcześniej przez niego jako Ręce Sprawy Bożej. Osoby te zorganizowały pierwsze wybory Powszechnego Domu Sprawiedliwości. W kwietniu 1963 roku – w stulecie publicznej deklaracji Bahá’u’lláha – Powszechny Dom Sprawiedliwości został wybrany przez wszystkie 56 Narodowych Zgromadzeń Duchowych, które do tego czasu zostały ustanowione na świecie. Międzynarodowa Rada Bahá’í przestała istnieć wraz z wyborem Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Powstanie Powszechnego Domu Sprawiedliwości było niezwykle znaczącym wydarzeniem. Po ponad wiekowym okresie ekspansji i konsolidacji – oraz dzięki  demokratycznemu globalnemu procesowi wyborczemu – bahaici na całym świecie mogli powołać do życia stałą międzynarodową instytucję, zarządzoną przez Bahá’u’lláha, w celu zajęcia się ich sprawami.

 

Od chwili jego utworzenia Powszechny Dom Sprawiedliwości poświęcił ponad pół wieku na budowę i wzmocnienie wspólnoty bahá’í, która ma zasoby i możliwości uczestnictwa w ustanowieniu globalnej cywilizacji zapowiedzianej przez Bahá’u’lláha, poprzez stopniowe włączanie Jego nauk w proces polepszania świata. W celu wspomożenia jej pracy, Powszechny Dom Sprawiedliwości stworzył następnie pewną liczbę wyznaczonych instytucji między innymi Kontynentalną Radę Doradców czy Międzynarodowe Centrum Nauczania. Jak zostało to określone przez Bahá’u’lláha, siedziba Powszechnego Domu Sprawiedliwości zlokalizowana została na zboczu Góry Karmel w Ziemi Świętej w bliskiej odległości od Świątyni Bába.

Proces wyborczy

Powszechny Dom Sprawiedliwości jest wybierany trzyetapowo. 

W każdej narodowej wspólnocie bahaickiej wszyscy dorośli wyznawcy posiadający prawa wyborcze w wieku od 21 lat wzwyż są uprawnieni do wzięcia udziału w wyborach na poziomie lokalnym – zwanych zjazdami regionalnymi – odbywających się raz w roku w różnych miejscowościach w ich kraju. Na tych zjazdach bahaici wybierają w tajnym głosowaniu delegatów, których kolejnym obowiązkiem jest wybranie dziewięciu osób, aby służyły w Narodowym Zgromadzeniu Duchowym przez okres jednego roku administracyjnego. Narodowe Zgromadzenie Duchowe jest następnie wybierane na Zjeździe Narodowym.

Delegat z Boliwii oddaje swój głos w wyborach do Powszechnego Domu Sprawiedliwości, kwiecień 2008 r.

Członkowie wszystkich Narodowych Zgromadzeń Duchowych wybierają, kolejno, dziewięciu członków do służby w Powszechnym Domu Sprawiedliwości. Wybory Powszechnego Domu Sprawiedliwości odbywają się raz na pięć lat na Międzynarodowym Zjeździe Bahá’í. Podczas tych kilku dni trwania Zjazdu, który odbywa się w Światowym Centrum Wiary Bahá’í w Hajfie w Izraelu, członkowie Narodowych Zgromadzeń Duchowych mogą zwiedzić Miejsca Święte w ramach przygotowań do wypełnienia obowiązku, do którego zostali powołani. W ich umysłach w chwili oddawania głosów wybrzmiewają przede wszystkim fragmenty z pism bahá’í, opisujące tych, których wybierają do służby w tak szlachetnej instytucji administracyjnej, jako tych, którzy „muszą się stać jutrzenką wiedzy i zrozumienia, muszą być wytrwali w wierze w Boga i dobrze życzyć całej ludzkości”19. Podobnie jak w przypadku wyborów do wszystkich instytucji bahaickich, wybory Powszechnego Domu Sprawiedliwości pozbawione są jakiegokolwiek systemu nominacji, kampanii wyborczej, akwizycji czy propagandy. Członkostwo w Powszechnym Domu Sprawiedliwości przypisane jest mężczyznom. Choć mogłoby to się wydawać zaskakujące, zalecenie to pozostawił sam Bahá’u’lláh. ‘Abdu’l-Bahá powiedział, że mądrość tego przepisu stanie się jasna w przyszłości. Mimo że pisma bahá’í wypełnione są jednoznacznymi oświadczeniami dotyczącymi równości kobiet i mężczyzn, to kwestia męskiego członkostwa w Powszechnym Domu Sprawiedliwości nie powinna być w żadnej mierze traktowana jako znak wyższości mężczyzn nad kobietami. ‘Abdu’l-Bahá pisze, że „równouprawnienie kobiet i mężczyzn jest ustanowionym faktem”20. Powszechny Dom Sprawiedliwości w pełni wspiera przyspieszenie wprowadzenia tej zasady – w swych zaleceniach skierowanych do wspólnot bahaickich na całym świecie, przy wsparciu funduszy przeznaczonych na rozwój i edukację kobiet, a zwłaszcza dziewcząt w wieku szkolnym, poprzez oświadczenia prezentowane przez Międzynarodową Wspólnotę Bahá’í przy Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz dzięki bahaitom biorącym udział w konferencjach, seminariach oraz w innych wydarzeniach.

 

Przypisy

1. Bahá’u’lláh, „Bishárát” [Radosne nowiny], Tablice Bahá’u’lláha objawione po Kitáb-i-Aqdas, bahairesearch.com, 2019, 3:22 
2. Bahá’u’lláh, Kitáb-i-Aqdas, bahairesearch.com, 2019, 52 
3. Ibid., 147 
4. Ibid., 21 
5. Ibid., 52 
6. ‘Abdu’l-Bahá, Wola i Testament, Wydawnictwo Bahá’í w Polsce, 1999, 26
7. Ibid.
8. Tablice Bahá’u’lláha, „Ishráqát” [Wspaniałości], bahairesearch.com, 2019, 8:49 
9. Tablice Bahá’u’lláha, „Lawh-i-Dunyá” [Tablica świata], 7:18 
10. Tablice Bahá’u’lláha, „Ishráqát, 8:60
11. Ibid.
12. ‘Abdu’l-Bahá, cytowany w przesłaniu Powszechnego Domy Sprawiedliwości do indywidualnego wyznawcy, 27 maja 1966 r. ↩
13. Tablice Bahá’u’lláha, „Kalimát-i-Firdawsíyyih” [Słowa raju] 6:28
14. Tablice Bahá’u’lláha, „Ishráqát”, 8:58
15. Tablice Bahá’u’lláha, „Bishárát”, 3:23 
16. ‘Abdu’l-Bahá, cytowany w przesłaniu Powszechnego Domy Sprawiedliwości do indywidualnego wyznawcy, 27 maja 1966 r. ↩
17. Ibid.
18. Shoghi Effendi, Messages to the Bahá’í World, str. 153 ↩
19. ‘Abdu’l-Bahá, Wola i Testament, 26. 
20. ‘Abdu’l-Bahá, The Promulgation of Universal Peace ↩

 

Rozwój wspólnoty bahá’í od roku 1963

W kwietniu 1963 roku, stulecie publicznej deklaracji Bahá’u’lláha podkreślone zostało dwoma pomyślnymi wydarzeniami: pierwszymi wyborami Powszechnego Domu Sprawiedliwości – najwyższej instytucji Porządku Administracyjnego Bahá’u’lláha; oraz w kilka dni później, zorganizowaniem pierwszego Światowego Kongresu Bahá’í w Londynie, podczas którego jego 7000 uczestników zademonstrowało samą swoją obecnością, w jaki sposób światowa wspólnota bahá’í nagle się rozrosła podczas mijającej dekady. 

Wspólnota, którą Powszechny Dom Sprawiedliwości odziedziczył w rezultacie pierwszego globalnego planu rozwoju i konsolidacji wiary bahá’í, stworzonego przez Shoghiego Effendiego, gwałtownie się rozrosła. Bahaici zamieszkiwali w tamtym czasie ponad 14 tysięcy miejsc w 259 niezależnych państwach, koloniach oraz na większych wyspach. Jakieś 56 krajów miało Narodowe Zgromadzenia Duchowe. Mimo, że wciąż relatywnie niewielka, wiara bahá’í przybrała postać światowej religii. Kulturowa adaptacyjność Wiary oraz jej potencjał przyciągania ogromnie różniącej się ludności stawały się coraz bardziej widoczne; jej wspólnotowe życie również zaczęło przejawiać pewien potencjał tworzenia społeczności, potencjał zapisany Objawieniu Bahá’u’lláha.

 

Wkrótce po swoim powstaniu Powszechny Dom Sprawiedliwości zaczął podążać śladem  Shoghiego Effendiego, który ujął rozwój wiary bahá’í w strukturę serii światowych planów, każdy o kilkuletnim okresie trwania. W rezultacie światowa wspólnota bahá’í znacznie wzrosła – do obecnie ponad 5 milionów członków zamieszkujących w ponad 100 tysięcy miejscowości.

Pomiędzy rokiem 1963 a 1973, pojawił się widoczny zwrot jeśli chodzi o międzynarodowy skład członków wiary bahá’í, ponieważ duża ilość ludzi z Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej przyjęła Wiarę. Plemiona i grupy mniejszościowe reprezentowane we wspólnotach więcej niż podwoiły swoje liczby podczas tej dekady, a liczba Narodowych Zgromadzeń Duchowych urosła z 56, które po raz pierwszy wybierały Powszechny Dom Sprawiedliwości, do 113. Obecnie takich Zgromadzeń jest ponad 170.

 

Pozytywne oddziaływanie na ludzkość

Bahá’u’lláh upoważnił Powszechny Dom Sprawiedliwości do pozytywnego wpływania na stan pomyślności ludzkości, poprzez rozwój edukacji, niesienie pokoju i dobrobytu. Przez ponad 50 lat Powszechny Dom Sprawiedliwości poświęcił swą energię i zasoby powstaniu światowej wspólnoty, której członkowie są w stanie zastosować nauki Bahá’u’lláha, aby odpowiedzieć na potrzeby swych lokalnych mieszkańców. 

Znać nauki Bahá’í to jedno; wprowadzić je w życie, jednakże, wypełniając potrzeby społeczeństwa, jest czymś czego trzeba się nauczyć. W wyniku rozprzestrzenienia się Wiary na nowe tereny, bahaici zaczęli systematycznie odkrywać, w jaki sposób nauki Bahá’u’lláha dotyczące rozwoju społecznego mogłyby być zastosowane w praktyce – na polu edukacji, zdrowia, literatury, rolnictwa oraz technologii komunikacyjnej. 

 

Okres wszechstronnego eksperymentowania doprowadził do wyłonienia procesu, którego celem stało się podniesienie kompetencji wewnątrz populacji, aby mogła zadbać o swój duchowy, społeczny i intelektualny rozwój. Poczynając od roku 1996, Powszechny Dom Sprawiedliwości zapoznawał całą światową wspólnotę bahá’í z globalnym programem, który ma za zadanie wprowadzić ją w nowy etap swego rozwoju.

 

Od bycia małą wspólnotą zajętą przede wszystkim swoim własnym funkcjonowaniem i działalnością, bahaici na świecie zostali poproszeni o rozpoczęcie takich działań skierowanych na zewnątrz, które oddziaływałyby coraz bardziej dobroczynnie na życie ludności. Aby pomóc bahaitom w zdobyciu odpowiedniej wiedzy, umiejętności i duchowego wejrzenia potrzebnych do wykonania takich działań, Powszechny Dom Sprawiedliwości zalecał utworzenie programów instytutów szkoleniowych w każdym kraju.

 

Działania podstawowe, które bahaici wprowadzają w życie w swoim sąsiedztwie oraz w wioskach na całym świecie to: zajęcia dla dzieci, programy duchowego umocnienia młodszej młodzieży, spotkania modlitewne oraz kółka studiujących, tworzące możliwości dla służby.

Systematyczne działanie, a także kultura uczenia się – proces planowania, działania i refleksji –  stały się charakterystyczne dla sposobu funkcjonowania wspólnot bahaitów na całym świecie.

Pozostały rozwój

Gdy wiara bahá’í i jej działalność się rozwijały, podobnie rozrastało się jej duchowe i administracyjne Centrum Światowe. Powszechny Dom Sprawiedliwości sformułował i opublikował swoją Konstytucję (1972 r.), rozciągnął na przyszłość funkcje Rąk Sprawy Bożej poprzez wyznaczenie Kontynentalnej Rady Doradców (1968), oraz ustanowił Międzynarodowe Centrum Nauczania (1973 r.) w Światowym Centrum Wiary. Powszechny Dom Sprawiedliwości wprowadził się do swej stałej siedziby na zboczu Góry Karmel w 1983 roku. Kompleks budynków administracyjnych po obu stronach siedziby ukończony został w roku 2001, wraz z otwarciem budynku Międzynarodowego Centrum Nauczania. Kontynuowano odnawianie i upiększanie Świątyń Bahá’u’lláha i Bába, wraz z innymi miejscami związanymi z historią Wiary w Ziemi Świętej. Dziewiętnaście pięknych tarasów ogrodowych rozmieszczonych kaskadowo powyżej i poniżej Świątyni Baba na Górze Karmel, rozciągających się od podnóża góry do jej szczytu zostało również ukończonych w roku 2001, zwiększając piękno siedziby i demonstrując bahaicką wizję harmonii i transformacji.

Kontynentalne Domy Skupienia Bahá’í zostały otwarte w mieście Panama (1972 r.), w Tiapapata, Samoa Zachodnia (1984 r.) w New Delhi, Indie (1986 r.), oraz w Santiago, Chile (2016 r.).

 

Poczynając od roku 1979, z powodu Islamskiej Rewolucji w Iranie, ta boleśnie doświadczona wspólnota ponownie doświadczyła okrutnych prześladowań. Ta sytuacja przyczyniła się do wyłonienia się wiary bahá’í z mroku. Obecnie wciąż wzrasta jej rozpoznawalność w oczach światowych liderów i rządów, które w niektórych przypadkach zwracają się do bahaitów o ich zdanie czy sposób rozwiązania różnych kwestii społecznych i moralnych trapiących ludzkość.

Okres pomiędzy 21 kwietnia 1992 roku a 20 kwietnia 1993 roku został wyznaczony jako Rok Święty w hołdzie Bahá’u’lláhowi oraz honorując stulecie Jego śmierci. Uroczystości upamiętniające odbyły się w pobliżu Jego Świątyni, a uczestniczyło w nich około 3000 bahaitów reprezentujących każdą narodowe wspólnoty z całego świata. Następnie, w tym samym roku, odbył się drugi Światowy Kongres Bahá’í w Nowym Jorku. Około 27 tysięcy bahaitów, każdego możliwego pochodzenia, reprezentujących każdą warstwę ludzkiej społeczności, świętowało w radosnym nastroju, podobnie jak tysięczne tłumy zgromadzone na dziewięciu regionalnych konferencjach, odbywających się na pięciu kontynentach, połączonych ze Światowym Kongresem satelitarnie. 

 

Jako wkład do międzynarodowej dyskusji na temat pokoju, Powszechny Dom Sprawiedliwości wystosował w 1985 roku skierował do ludzi świata list pod nazwą Obietnica światowego pokoju, wyszczególniając niezbędne warunki, jakie muszą zostać spełnione, aby można było zaprowadzić światowy pokój i dobrobyt. Bahaici na całym świecie przekazali przesłanie przywódcom krajów oraz wielu innym osobom, a także – zainspirowani treścią przesłania – kontynuowali uczestnictwo w dyskusjach, seminariach, konferencjach oraz propokojowych inicjatywach. W odpowiedzi na rosnącą falę religijnej nietolerancji, w 2002 roku Powszechny Dom Sprawiedliwości wystosował przesłanie do przywódców religijnych świata, nawołując do nowego dialogu w kwestii ruchu międzyreligijnego oraz roli religii w społeczeństwie. Wzywał ich do okazania należytego szacunku zasadzie jedności religii jako wstępnego warunku dla ustanowienia pokoju. Od momentu utworzenia Powszechnego Domu Sprawiedliwości powzięte zostały przeróżne inicjatywy w obszarach takich jak prawa człowieka, światowy dobrobyt oraz możliwości rozwoju kobiet. W Organizacji Narodów Zjednoczonych, w międzynarodowych dyskusjach, oraz we wszelakich możliwych społecznych przestrzeniach na poziomach narodowych i lokalnych, bahaici w coraz większym stopniu uczestniczą w dyskusjach na ważne tematy społeczne. Młodzi ludzie, ze swoją niespożytą energią oraz pewną wolnością, odgrywają główną rolę w działalności bahaitów.

Bahaickie zrozumienie duchowości obejmuje nie tylko osobiste i wspólnotowe życie ale również postęp ludzkości jako całości. Pojawienie się tej rozprzestrzeniającej się religijnej wspólnoty, rozwijającej się pod kierunkiem Powszechnego Domu Sprawiedliwości, oferuje przekonujący dowód, że rasa ludzka, w całej swej różnorodności, może nauczyć się żyć i pracować jako jedna, zjednoczona rodzina w światowej ojczyźnie. 

 

Siedziba Powszechnego Domu Sprawiedliwości

Shoghi Effendi ogłosił, że stała siedziba Powszechnego Domu Sprawiedliwości zostanie zbudowana na zboczu Góry Karmel w pobliżu Świątyni Bába i miejsc spoczynku członków rodziny Bahá’u’lláha. Dodatkowo Strażnik rozbudował piękne ogrody wokół ozdobionej łukiem drogi, a także przewidział pewną liczbę gmachów przeznaczonych na światowe centrum administracyjne wiary bahá’í.

Powszechny Dom Sprawiedliwości ogłosił w czerwcu 1975 roku, że nadszedł czas na rozpoczęcie budowy stałej siedziby, budynku, który „nie tylko służyłby praktycznym potrzebom stale konsolidującego się centrum administracyjnego, lecz również, w przyszłych wiekach, stał się widoczną ekspresją majestatu Bosko zarządzonych instytucji Porządku Administracyjnego

Bahá’u’lláha.”1 Budynek został ukończony i przekazany do użytku w roku 1983.

Harmonizujący styl architektury

Siedziba Powszechnego Domu Sprawiedliwości mieści się na szczycie Góry Karmel. Z jej wschodniej strony znajduje się stały budynek instytucji Międzynarodowego Centrum Nauczania. Po drugiej stronie znajduje się Centrum Studiowania Tekstów – które mieści bibliotekę oraz różne biura – oraz budynek Międzynarodowego Archiwum Bahá’í, zawierające historyczne artefakty oraz cenne pamiątki związane z Głównymi Postaciami Wiary i wczesnymi latami religii bahá’í.

Waga siedziby Powszechnego Domu Sprawiedliwości w relacji do innych budynków na łuku jest w oczywisty sposób wyrażona poprzez jej lokalizację, a także szczegóły architektoniczne czy wielkość budynku.

Siedziba Powszechnego Domu Sprawiedliwości

Shoghi Effendi oświadczył, że budynki na łuku powinny uwydatniać harmonijny styl architektoniczny, stylu, który sam stworzył wznosząc budynek Międzynarodowego Archiwum Bahá’í według klasycystycznych zasad jońskich. To oznaczało, że architektura pozostałych budynków będzie klasycystyczna lub współczesna, lecz trzymająca się zasad klasycystycznej architektury; dla siedziby najwyższej rady zarządzającej wiary bahá’í wybrano dostojny styl koryncki. 

 

Wysokie, żłobione kolumny korynckie ozdabiają arkadę otaczającą budynek. W punkcie osi łuku, w miejscu wejścia do budynku, znajduje się portyk wychodzący do przodu od kolumnady, wzmocniony sześcioma dodatkowymi kolumnami. Jednocześnie głębia i wysokość portyku przypomina podobne portyki z perskiej architektury, a przestrzeń, którą zapewnia, daje wrażenie zapraszania wszystkich do środka. Nad głównymi drzwiami, którymi wchodzą goście i pielgrzymi znajduje się przestronne okno izby, w którym spotyka się Powszechny Dom Sprawiedliwości. Zwrócone ku Świątyni Bahá’u’lláha, jest sercem budynku i przykryte jest kopułą. Podobnie jak wiele kopuł we wschodniej architekturze, kopuła ta umieszczona jest na planie ośmiokąta w samym sercu budynku z interesującym systemem integracji z geometrią długości i szerokości budynku.

Połączona z Izbą Narad Domu Sprawiedliwości sala konferencyjna oraz miejsce wyznaczone na bezpośredni sekretariat Domu Sprawiedliwości są salą powitalną dla pielgrzymów i innych ważnych gości.

 

Przypisy

The Universal House of Justice, To the Followers of Bahá’u’lláh throughout the World, 5 June 1975