Istotą życia duchowego jest rozwijanie cech duchowych, które pomagają każdemu z nas w naszej wiecznej podróży do Boga. Na tym świecie rozwój takich cech jest nierozłączny z ciągłym doskonaleniem naszego zachowania, w którym nasze uczynki coraz lepiej odzwierciedlają szlachetność i prawość, którą została obdarzona każda istota ludzka. ‘Abdu’l-Bahá mówi: Musimy nieprzerwanie i bez spoczynku starać się, by osiągnąć rozwój duchowej natury w człowieku i próbować z niestrudzoną energią posunąć ludzkość w kierunku szlachetności jej prawdziwej i zamierzonej pozycji.

Duchowe cechy rozwijają podłoże rosnącej miłości i wiedzy w zgodzie z boskim prawem. W miarę jak pozwalamy wiedzy o Bogu rosnąć w naszych umysłach i sercach, cechy naszej wyższej natury zaczynają kwitnąć. Z coraz to większą przejrzystością potrafimy rozróżnić to, co prowadzi do wywyższenia od tego, co prowadzi do poniżenia i posuwamy się w naszym zrozumieniu fizycznego wszechświata, istoty ludzkiej, społeczeństwa i życia ducha. Miłość wzrasta wraz z wiedzą, a prawdziwe zrozumienie jest spotęgowane miłością. Unika się fałszywego rozdźwięku pomiędzy sercem, a umysłem.

Jest wiele czynników, które przyczyniają się do tego rozwoju, wśród nich są modlitwa, refleksja, otwartość na uczenie się i ciągły codzienny wysiłek – w szczególności służba dla ludzkości. Gdy staramy się prowadzić życie duchowe, zbyt duże skupienie na sobie daje odwrotne skutki. Bahá’u’lláh pisze, że powinniśmy skupić nasze myśli na tym, co uświęci… serca i dusze ludzi. To – pisze dalej – można najlepiej osiągnąć przez czyste i święte czyny, przez święte życie i właściwe zachowanie.” ‘Abdu’l-Bahá napisał: Jakże doskonały, jakże szlachetny jest człowiek, jeśli powstaje, by wypełnić swoje obowiązki; jakże żałosny jest i godny pogardy, jeśli zamyka oczy na dobrobyt społeczeństwa i trwoni swoje drogocenne życie w dążeniu do swoich egoistycznych celów i osobistych korzyści.

Nasze wysiłki, aby rozwijać duchowe cechy mogą polegać na pokornym kroczeniu ścieżką życia z naszym Panem, z wytrwałością i otwartością na ciągłe uczenie się, wolni od poczucia winy, akceptując nieuchronność popełniania błędów, lecz nigdy nie zapominając o potencjale, który jest w nas. Chociaż nie można uniknąć trudności i niepowodzeń, droga ta jest radosna i pełna szczęścia.

Największe niebezpieczeństwa w tym procesie stopniowego doskonalenia charakteru trwającym całe życie to zadufanie w sobie, przekonanie o własnej wyższości i duma – cechy, które zniekształcają duchowe przedsięwzięcie i podważają jego podstawę. Bahá’u’lláh napisał:
O DZIECI CZŁOWIECZE! Zali nie wiecie, dlaczego z jednej was ulepiliśmy gliny? By nie wynosił się nikt z was ponad innego. Rozważajcie po wszystkie czasy w sercach waszych, jak zostaliście stworzeni. Żeśmy stworzyli was wszystkich z jednej i tej samej materii, przeto się godzi wam być jako jedna dusza, chadzać jednymi stopami, jadać jednymi usty i mieszkać w jednym kraju, aby przez czyny wasze i postępki znaki jedności oraz istota wewnętrznej swobody objawione zostały z głębi duszy waszej. Oto rada Moja wam dana, o synowie światłości. Baczcie na radę tę, byście zyskali owoc świętości z drzewa cudownej chwały.