Mashriqu’l-Adhkár
Instytucja Mashriqu’l-Adhkár [wymowa: maszrikul-azkar], tłumaczona jako „Miejsce Świtania Wspominania Boga”, została utworzona nakazem samego Bahá’u’lláha. Jest to kluczowe pojęcie życia wspólnoty bahaickiej, dające konkretne wyrażenie jedności pomiędzy poświęceniem się modlitwie a służbą ludzkości.
Bahá’u’lláh pisze:
Budujcie domy modlitwy na wskroś wszystkich lądów w imię Tego, który jest Panem wszystkich religii… Następnie, z promiennością i radością, sławcie tam chwałę swego Pana, Najmiłosierniejszego.
Bahaici w miejscowościach na całym świecie sieją dzisiaj ziarna, z których ostatecznie wyrosną takie właśnie instytucje Mashriqu’l-Adhkár. Ten proces zaczyna się od prostych wysiłków, aby otwierać zarówno osobiste, jak i zbiorowe miejsca na modlitwę. Akty służby stają się wówczas zintegrowane w rozwijający się wzorzec działań, a następnie stają się możliwe bardziej długotrwałe wysiłki, aby natchnąć pewne aspekty życia wspólnoty duchem modlitewnego oddania,.
Ostateczne ustanowienie fizycznego budynku oznacza kolejny ważny etap w wypełnieniu wizji Bahá’u’lláha co do Domów Modlitwy.
Fizyczna konstrukcja budynku Mashriqu’l-Adhkár składa się z głównego budynku – Domu Modlitwy – razem z kilkoma podlegającymi mu strukturami. Podczas gdy Mashriqu’l-Adhkár tworzy centralny punkt modlitwy i uwielbienia na danym terenie geograficznym, jego celem nie jest tylko i wyłącznie dostarczenie miejsca na modlitwę. ‘Abdu’l-Bahá wyjaśnił, że poprzez dostarczanie edukacji, opieki medycznej i innych usług, jego przeznaczeniem jest również wspieranie społecznego i ekonomicznego rozwoju wspólnoty oraz zapewnianie schronienia, wsparcia i pomocy potrzebującym. W związku z tym, ‘Abdu’l-Bahá przewidywał, że filie pomocnicze – takie jak szpital, szkoła, uniwersytet, przychodnia z apteką oraz dom noclegowy – będą stopniowo dodawane do Domu Modlitwy.
Nawiązując do Mashriqu’l-Adhkár budowanego w ówczesnym czasie niedaleko od Chicago w Stanach Zjednoczonych, Shoghi Effendi napisał:
… jakkolwiek inspirujące by nie było pojęcie bahaickiej modlitwy i uwielbienia, której możemy być świadkami w głównym budynku tej wzniosłej Świątyni, nie może ono być uważane za jedyny, nawet nie za niezbędny, czynnik w roli, którą ma grać Mashriqu’l-Adhkár, zgodnie z projektem Bahá’u’lláha, w organicznym życiu wspólnoty bahaickiej. Oderwany od społecznego, humanitarnego, edukacyjnego i naukowego dążenia krążącego wokół budynków podlegających Mashriqu’l-Adhkár, bahaickie modlitwy, jakkolwiek wzniosłe w swoich założeniach, jakkolwiek żarliwe w swoim zapale, nigdy nie mogłyby mieć nadziei, aby osiągnąć coś wychodzącego poza niewielkie i często przejściowe rezultaty powstałe w wyniku kontemplacji ascetów lub wyznawanie wiary przez biernego czciciela. Nie zapewnia to długotrwałego zadowolenia czy korzyści samemu modlącemu się, a jeszcze mniej ogółowi ludzkości, dopóki nie zostanie to przełożone i przelane w tę dokładnie dynamikę i bezinteresowną służbę sprawie ludzkości, co jest najwyższym przywilejem owych budynków podlegających Mashriqu’l-Adhkár, aby to ułatwiać i wspierać.