Nauki bahaickie podkreślają, że każda osoba jest odpowiedzialna za własny rozwój duchowy. Podczas gdy instytucje istnieją po to, by uwalniać energię i prowadzić, bahaickie życie wspólnotowe ma charakteryzować się atmosferą serdecznej konsultacji i zachęty, a odpowiedzialność za rozwój duchowy ostatecznie spoczywa na każdym z osobna. W wierze bahá’í nie ma duchowieństwa; nie da się opisać wspólnoty bahaickiej w kategoriach księdza i wiernych, ani też grupy wyznawców, którym przewodzą osoby uczone, uprawnione do interpretowania pism.
Dynamika kroczenia duchową ścieżką jest tematem, który bahaici, indywidualnie i wspólnie, ciągle zgłębiają w swoich działaniach i konsultacjach. Pewne aspekty są jasne: że po prostu skupienie się na sobie okazuje się przynosić przeciwne do zamierzonych efekty; że tą ścieżką kroczy się w towarzystwie innych, gdzie każdy daje i otrzymuje miłość, wsparcie i zachętę; że trzeba sumiennie walczyć ze skłonnością do przekonania o własnej nieomylności; oraz że postęp wymaga pokory.
Żadna dusza krocząca tą duchową ścieżką nie może twierdzić, że jest doskonała. A jednocześnie nie ma tu miejsca na ten rodzaj względności, który potępia przestrzeganie jasno wytyczonych ideałów i zasad. Każdy bahaita ma codziennie dokładać starań, by w swoim życiu coraz lepiej odzwierciedlać standardy opisane przez Bahá’u’lláha, niezależnie od tego, jak trudne do osiągnięcia by się one nie wydawały.
Dużo bardziej gruntowne wyjaśnienie bahaickich przekonań na ten temat, wraz z artykułami oraz zbiorami tematycznymi o ludzkiej duszy, modlitwie, medytacji i rozwoju cech duchowych można znaleźć w zakładce zatytułowanej Życie duchowe, znajdującej się na tej stronie w części „W co wierzą bahaici”.